Nieuwe vertellingen

Hieronder staan de laatst geschreven herinneringen en belevenissen. Na enige tijd worden de artikelen in de tijd geplaatst.

Veel leesplezier!

Mijn slaapkamer museum

Mijn slaapkamer was niet meer dan drie bij drie meter. Er stond een bed, een kast en een bureau. Een kleine ruimte, die nog kleiner zou worden. Ik had me ontwikkeld tot een verwoed verzamelaar en mijn verzameling groeide gestaag, vooral op het vlak van de helmen en uitrustingsstukken. Uniformen had ik in die eerste jaren nog niet, maar ook dat zou veranderen. Ik had de beurzen ontdekt en wat adresjes verzameld. Met enige regelmaat kwam er weer wat bij en moest ik op zoek naar ruimte.

Toen kwam de dag dat mijn kamertje al dat materiaal niet meer kon opnemen. Ik wilde de collectie niet naar de zolder of kelder verplaatsen. Daarvoor was mij het materiaal te lief. Mijn slaapkamer was een veilige bergplaats, maar veel te klein. Ik zocht een oplossing voor mijn luxe probleem. En na enig puzzelen ontstond het idee. Bij het verbouwen van de boerderij van mijn opa en oma waren houten balken vrijgekomen. Daarmee zou ik boven het bed een stellage kunnen bouwen.

Ik begon ontwerpen te maken en de kamer in te meten. Mijn ouders gaven mij met enige scepsis toestemming voor het project. Op het erf bij de voormalige boerderij timmerde ik de houten frames in elkaar. De grote delen waren ruim twee meter lang. Ik zocht een aantal balken zonder houtworm. Daarna kreeg de constructie een zwarte verflaag. Ik gebruikte silolak, de goedkoopste verf die ik kon krijgen, maar waarschijnlijk niet erg gezond voor op een slaapkamer.

Op een warme zomeravond na het invallen van het donker heb ik de delen naar huis gedragen. Ik wilde er niet overdag mee over straat. Het was een wandeling dwars door het dorp. Met pijn en moeite sleepte ik de lange constructies thuis de trap op. Ik moest dat in stilte doen om mijn ouders niet te verontrusten. Ik wilde uitstralen dat ik het allemaal goed doordacht had en dat er niets stuk zou gaan. En na een wandeling of vijf stond alles lukt op mijn kamertje.

De volgende dag was een warme zomerdag. Ik zou de constructie gaan opbouwen. Het raam stond open en een zoete zomerlucht stroomde naar binnen. De constructie knelde een beetje maar zat daardoor goed stevig tegen de muur. De radio speelde vrolijke zomermuziek. Met montagekit en nog wat extra spijkers kreeg het bouwsel vorm. Ik genoot van iedere minuut. Halverwege de bouw nam ik een kop koffie en droomde even weg.

Tegen de avond was alles klaar en kon ik nog wat verf bijtippen. De dag daarna werden de spullen ingeruimd. Alles paste precies. Ik was trost op mijn werk. De collectie kwam tot leven. Mijn eerste museum. Ik wilde het resultaat aan iedereen laten zien, maar dat kwam er uiteindelijk niet van. Een paar vrienden en wat kennissen zijn langs geweest, maar het bleef uiteindelijk maar een klein slaapkamertje op de eerste verdieping.

Na een jaar bleek dat ik nieuwe ideeën nodig had. De verzameling had zich verder ontwikkeld. Ik trok de kast een halve meter van de muur, waardoor achter de kast een extra bergruimte ontstond. Van schuimmatten maakte ik wandjes. Door strippen foam op de matten te plakken ontstond het beeld van bakstenen muren. Het geheel kreeg een zwarte kleur, zodat het er robuust uitzag.

De ingang naar de ruimte achter de kast voorzag ik van een halfronde rollaag. Een Middeleeuwse doorgang naar een geheime kamer. In andere hoeken van de kamer ontstonden soortgelijke bouwsel en voor de uniformjassen knutselde ik een slagboom in elkaar, die als kledingrek diende. Mijn kamer kreeg een spannende en tegelijkertijd toch knusse uitstraling. Het was mijn plekje, ik kon er helemaal tot rust komen.

Er kwamen extra rekjes en plankjes bij en boven het hoofdeind van mijn bed hing een klein kastje waarin ik de insignes bewaarde. De verzameling groeide en ik wist telkens weer een gaatje te vinden waar ik iets kon opbergen. De kamer behield zijn intieme uitstraling, tot aan het moment dat ik het huis verliet om op mezelf te gaan wonen. Ik had meer ruimte voor mijn verzameling, maar ik was ook iets kwijt geraakt. Het intieme en knusse karakter van mijn kleine slaapkamertje.

Pas vele jaren later zou ik dat weer terugvinden, nadat de collectie sterk gekrompen was tot op een paar dierbare spullen na. Kleinoden die voor mening verzamelaar van weinig waarde zijn, maar des te meer bij mij horen. Ik realiseerde mij dat verzamelen meer is dan spullen bij elkaar zoeken en bestuderen. Verzamelen is het antwoord op een zoektocht. De inkleuring van een onduidelijk verlangen of misschien wel een poging tot zingeving. Wie zal het zeggen?

Fotoreportage van een dagje Ardennen (4 maart 2016)

Mc.Auliffeplace Bastogne